Błogosławieństwo można rozumieć jako życzenie dobra, upraszanie pomyślności, wyrażanie wdzięczności, radości i uznania, a także prośbę o Bożą opiekę wyrażoną w uroczystej formie. Według Biblii, źródłem błogosławieństwa jest sam Bóg, który jako pierwszy pobłogosławił ludzi (Rdz 1, 27- 29). W tradycji biblijnej błogosławieństwo oznaczało działanie Boga mające na celu zapewnienie człowiekowi i stworzeniu wszelkich niezbędnych warunków do godnego życia. Przykładem jest obietnica dana Abrahamowi: „Będę ci błogosławił i uczynię cię błogosławieństwem” (Rdz 12, 2). Izraelici, świadomi znaczenia Bożego błogosławieństwa, usilnie o nie zabiegali, co symbolizuje historia Jakuba walczącego o błogosławieństwo anioła (Rdz 32, 26-29). W kluczowych momentach historii Izraela, takich jak czterdziestoletnia wędrówka przez pustynię, błogosławieństwo Boga objawiało Jego stałą opiekę, wsparcie i wierność przymierzu. Słowa błogosławieństwa Aarona (Lb 6, 27) potwierdzają, że Bóg pragnie być obecny przy swoim ludzie i mu błogosławić.
Według słów błogosławieństwa z Księgi Liczb (Lb 6, 24), Bóg „strzeże” (hebr. šāmar) Izraela, zapewniając ochronę przed wszelkimi zagrożeniami, bezpieczeństwo i warunki sprzyjające jego rozwojowi. Ta opieka Boga, rozumiana jako ochrona całego życia, znajduje swoje odzwierciedlenie również w Psalmach, takich jak Ps 121 i Ps 127. Wyrażenia takie jak „rozjaśnić (’wr) Oblicze (pāneh)” czy „zwrócić (nāśā) Oblicze” są typowe dla tekstów teofanijnych w Starym Testamencie, opisujących chwile, w których Bóg objawia swoją obecność. Oblicze Boga symbolizuje Jego bliskość i gotowość do działania na rzecz człowieka, szczególnie w chwilach, gdy człowiek Go wzywa.
Powiedzenie, że Bóg „rozjaśnia” lub „zwraca” ku człowiekowi swoje Oblicze, ma charakter analogiczny i wskazuje na Bożą łaskawość (hānan). W Starym Testamencie łaskawość ta oznacza przede wszystkim dary, na które człowiek nie zasłużył: materialne zaopatrzenie, ochronę przed wrogami, a nade wszystko Boże przebaczenie. Zwieńczeniem tego błogosławieństwa jest życzenie pokoju (hebr. šālôm). W swoim podstawowym znaczeniu šālôm odnosi się do braku wojny, co implikuje wezwanie Bożej opieki w obliczu niebezpieczeństwa konfliktów. Jednak w szerszym sensie pokój obejmuje wszelką pomyślność, dotykającą wszystkich aspektów życia ludzkiego.
Pierwsze słowo formuły błogosławieństwa, bērāk („błogosławić”), łączy się z pełnią dobrobytu i harmonii, jaką pokój przynosi. Słowo šālôm jest również tradycyjnym żydowskim pozdrowieniem, często pojawiającym się w Nowym Testamencie. W tym kontekście pokój oznacza nie tylko brak konfliktów, ale także harmonię pozostawania w zdrowiu, dobre samopoczucie, wyzwolenie z grzechu oraz pełnię zbawienia.
Trzykrotne przywołanie Imienia Jahwe zapewnia Izraelitom szczególną ochronę wynikającą z Bożej obecności. W biblijnym języku hebrajskim powtórzenie słowa trzykrotnie wskazuje na stopień najwyższy, jak w Iz 6, 3. W tym kontekście oznacza to, że Bóg błogosławi swojemu ludowi w sposób doskonały i nieustanny.
Błogosławieństwo Aaronowe, oprócz przebijającego zeń swoistego duchowego piękna, skłania do refleksji nad jego znaczeniem dla współczesnych ludzi. Owa formuła kapłańskiego błogosławieństwa, którą Aaron i jego potomkowie mieli wypowiadać nad wspólnotą, została w Kościele katolickim włączona do liturgii Nowego Roku, podczas uroczystości Świętej Bożej Rodzicielki, Maryi. Stanowi ono również fundament dla tekstów innych błogosławieństw. Wraz z ustanowieniem Kościoła zakres tego błogosławieństwa uległ poszerzeniu – odnosi się ono także do nas, Nowego Ludu Bożego. Jesteśmy objęci tym samym Bożym błogosławieństwem, które nie traci na aktualności. Co więcej, rzeczone słowa z Księgi Liczb można traktować jako duchowe motto na cały rok. Wyrażają one osobistą relację między Bogiem a człowiekiem lub wspólnotą oraz podkreślają religijnie motywowaną potrzebę budowania i wzmacniania więzi międzyludzkich.
Boże błogosławieństwo jest wyjątkowym przejawem Jego miłości, opieki i łaski wobec człowieka i całego stworzenia. W tradycji biblijnej stanowi ono akt Bożej łaskawości, poprzez który Bóg zapewnia człowiekowi ochronę, pomyślność i pokój. Wyraża się ono zarówno w materialnym zaopatrzeniu, jak i w duchowej opiece, obejmując wszystkie aspekty ludzkiego życia. Błogosławieństwo jest także znakiem nieustannej obecności Boga w życiu człowieka, czego wyrazem jest między innymi rozjaśnienie Jego Oblicza i zwrócenie go ku człowiekowi.
Istota Bożego błogosławieństwa leży w głębokiej relacji między Bogiem a człowiekiem. To nie tylko dar, ale również zaproszenie do współpracy z Bożą łaską i kroczenia drogą życia w harmonii z Jego wolą. Błogosławieństwo ma charakter bezinteresowny, a jego celem jest dobro człowieka, zapewnienie mu warunków do godnego i owocnego życia, a przede wszystkim prowadzenie do zbawienia. Przypomina ono, że Bóg jest wierny swoim obietnicom i zawsze obecny przy swoim ludzie, niezależnie od okoliczności.
W praktyce błogosławieństwo objawia się w harmonii, pokoju, przebaczeniu i nadziei na przyszłość. To akt Bożego działania, które ma na celu budowanie więzi nie tylko między Bogiem a człowiekiem, ale także między ludźmi nawzajem. Daje siłę i kierunek, wskazując, że życie w Bożym błogosławieństwie to życie pełne sensu, obfitości i duchowego pokoju.